Waarom keramiek meer is dan iets maken met je handen

Keramiek lijkt misschien simpel: klei, handen vies maken, iets vormen.Maar wie eenmaal aan tafel zit, merkt al snel dat er veel meer gebeurt.

Tijdens een workshop zie ik het telkens opnieuw. Schouders zakken. Ademhaling vertraagt. Telefoons verdwijnen in tassen. Mensen komen binnen met een vol hoofd en vertrekken met rode wangen, vuile handen en een glimlach.

Werken met klei vraagt aandacht. Je kunt niet haasten, niet multitasken, niet ‘even snel’. Klei dwingt je om aanwezig te zijn. In het moment. En precies dát maakt het zo bijzonder.

Het gaat niet om perfectie. Het gaat om voelen, proberen, soms opnieuw beginnen. En vaak hoor ik aan het einde:“Ik wist niet dat ik dit zo nodig had.”

Keramiek is voor mij geen prestatie, maar een pauze. Een plek waar je uit je hoofd en in je handen zakt. En waar iets ontstaat dat je mee naar huis neemt — niet alleen een schaal of mok, maar ook rust.